Wow! Tagal ko na ring di nakakapagpost ah. Um, it's 2:00 in the morning... Bakit kaya alive na alive pa rin ako? Tapos bukas niyan bangag na bangag na ako. Pero tama na ang patawa. Linoloko ko lang talaga ang sarili ko. Tinatago ko lang ang lungkot ko nitong mga nakaraang araw. Nalulungkot ako kasi hindi niya ako pinapansin. Pero sa tingin ko ay kasalanan ko kaya hindi niya ako pinapansin (dahil dati ay di ko rin siya pinapansin pero di niya alam na kaya ko ginagawa yun ay para labanan at pigilan ang nadarama ko sa kanya). Hay... Ang dami ko pa namang binago sa sarili ko dahil sa kanya. Masarap nga ma-in love pero mahirap masaktan o mareject. Dahil nalulungkot ako sa mga nangyayari ay nagpapakasenti ako most of the time. Naliligo sa tubig na ubod ng lamig, nagpupuyat, hindi kumakain, super depressed...dahil lang sa kanya...
"Kung hindi man tayo hanggang dulo, huwag mong kalimutan nandito lang ako, laging umaalalay, hindi ako lalayo dahil ang tanging panalangin ko ay ikaw..."
Yun lang muna...
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment